Dwory i dworki... Obiektywnie.: Kuznocin

Majątek ziemski we wsi do 1783 stanowił własność
sióstr dominikanek z Sochaczewa.
Następnie, w XIX wieku, była to własność rządowa.
W latach 60. XIX wieku przeszedł w ręce Wiktora Marige`a.

W 1910 majątek nabyli Maria i Wincenty (herbu Zagłoba) Smoleńscy.

Obecny dwór wzniesiono z inicjatywy Karola Woyzbuna
(jednego z pionierów polskiej elektrotechniki, założyciela warszawskiego przedsiębiorstwa Cyrkon produkującego pierwsze polskie żarówki)
i jego małżonki, Haliny ze Smoleńskich, w 1923 roku
według projektu poznańskiego architekta Franciszka Morawskiego,
który ożenił się z jedną z córek Karola Woyzbuna.

Dwór został ostatecznie wykończony w 1924.
Architektura obiektu jest syntezą wyobrażeń
o polskim dworku szlacheckim.
Malownicza bryła łączy w sobie elementy barokowe z ekspresjonistyczną stylizacją.

foto. Jolanta Dyr

Karol Woyzbun zmarł w 1943.
We dworze pozostali jego spadkobiercy oraz uciekinierzy z Warszawy.
Po 1945 osiedlili się w pomieszczeniach dzicy lokatorzy.
Woyzbunowie, nie mogąc utrzymać obiektu, sprzedali dwór ogrodnikowi,
Franciszkowi Majorkowi.
W 1974 odkupiła go Barbara Łempicka, która zmodernizowała budowlę (odbudowała taras, założyła kanalizację, a w salonie wzniosła kominek z herbem Junosza według projektu Andrzeja Zaborowskiego. Z przyczyn osobistych Łempicka sprzedała dwór
Janowi Krzysztofowi Polachowskiemu, który dokonał wymiany dachówek na pokrycie blaszane.
Obecnie dwór stanowi własność prywatną.

Niestety nie było nam dane wejść na teren posesji, wobec czego posiłkowaliśmy się zdjęciami z za płota oraz z tablicy informacyjnej.

Budynek jest wzniesiony na planie prostokąta z dwoma wielobocznymi alkierzami w elewacji frontowej i kryjącą wejście kolumnadą między nimi. Od strony ogrodu umieszczono dwukondygnacyjny ryzalit. Z rozległego tarasu rozpościerał się widok na dolinę Bzury. Dwór przykryto wysokim dachem mansardowym (poddasze mieszkalne). Nad wejściem umieszczono dekoracyjny szczyt o fantazyjnym charakterze. We wnętrzach zachowano tradycyjny układ sieni i salonu na osi, jak również przylegających doń innych pomieszczeń. Od południa zbudowano kuchnię, która, poprzez kredens łączyła się z jadalnią.
Wnętrza udekorowano skromnie, fryzami o tematyce roślinnej.